Jacomien Dicke | beeldend werk
Vóórt gaat het zomer-zoomproject Portret. Hoe verschillend kan het zijn. Ik heb geprobeerd om door vorm, materiaal en kleur de aard van het model te treffen. Geprobeerd, want mijn beeld van deze modellen is louter indirect opgebouwd, uit biografieën en romans, catalogi, en andere media. En bovendien blijft tekenen van foto’s een flauw aftreksel van de realiteit.
Na Virginia Woolf volgden wekelijks nieuwe portretten. Hier een paar voorbeelden. Telkens volgens hetzelfde procedé: een zoomsessie met de tekengroep voor de fotoselectie van ‘de kunstenaar-van-de-week’, anderhalf uur individueel aan de slag, terugkoppeling in gezamenlijke zoomsessie. Grappige werkwijze, in afwachting van de mogelijkheid om samen weer live modellen te tekenen.
Corona liet live modeltekenen-in-de-groep de afgelopen maanden niet meer toe. Het alternatief was om digitaal gezamenlijk voor de wekelijkse sessie modellen-op-foto, een of twee, te selecteren. Om hiermee vervolgens in ieders eigen werkruimte in korte standen aan de slag te gaan. Rode draad van de keuzes: koppen van bijzondere, inspirerende, duistere, ‘portretwaardige’ kunstenaars uit alle hoeken. Sprekend uit ons verleden, en stammend uit de tijd van de fotografie.
Het eerste model was Virginia Woolf.
monoprint 20 x 35cm
zeefdruk/collage 20×18,5cm
Waar komt viraal gaan vandaan? Juist, van een virus dat zich snel verspreidt. Het beeld is een logische koppeling van de twee.
Portretten, cartoons, modellen, abstracte grafiek, daar ben ik graag mee bezig. Maar traditionele stillevens zijn niet mijn eerste trek. Toch goed om ook daar tijd aan te besteden. In eigen stijl…
zeefdruk-monoprint, origineel 18×15 cm, november 2019
In mijn voortuin heb ik sinds bijna 10 jaar een kastje. Ik hang er om de drie à vier weken een tekening in van mijn hand. Politieke cartoons, een straatgebeurtenis, of zomaar iets wat ik zelf mooi vind. Maar deze winter doe ik het anders! Zie bovenstaande aankondiging. Wie wil kijken, kom naar de Wentlaan in Utrecht.
Een échte maestro is niet meer. Wat een fenomenale, perfectionistische musicus, strevend naar het mooiste en het hoogste. Ooit zag ik een prachtige documentaire over hem: Mariss Janson aan het werk bij het Concertgebouw Orkest, in al zijn muzikale facetten achter en voor de bühne. De enorme intensiteit kwam dwars door het scherm de kamer in. Na even zoeken vond ik deze oude schets van hem.
Naast ander werk bezig met project zelfportret. In elk werk rond welk thema ook, het is een kwestie van context, perspectief, materiaal en ‘humeur’. Elke wijziging ( en zelfs trilling) in één van de factoren levert andere beelden. Zie deze portretten van één en dezelfde 🙂